امید جانم ز سفر باز آمد
شکر دهانم ز سفر باز آمد
عزیز آن که بی خبر
به ناگهان رود سفر
چو ندارد دیگر دلبندی
به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه ی سپیده دم
شکفته شد لبم ز هم
چو شنیدم یارم باز آمد
ز سفر دمخوارم باز آمد
همچونان که عاقبت
پس از همه شب بدمد سحر
ناگهان نگار من
چونان مه نو آمد از سفر
من هم پس از آن دوری
بعد از غم مهجوری
یک شاخه گل بردم به برش
وای از آن گلی که دست من بود
خموش و یک جهان سخن بود
گل که شهره شد به بی وفائی
ز دیدن چنین جدائی
ز غصه پاره پیرهن بود
