انتخابات نظام پرستاری با همه ی حرف و حدیث هایش در سکوتی رسانه ای و با کم لطفی مسئولان برگزار شد. شواهد نشان می دهد که مشارکت در حد رضایت بخشی نبوده است . امیدوارم امار ها در روزهای بعد خلاف این حدس را نشان دهند ولی اگر این طور نبود باید فکری اساسی کرد . دلایل زیادی در این کاهش مشارکت دخیل هستند از جمله دسترسی ناکافی جامعه پرستاری و نهاد های آن به دروازه های خبر ـ وجود رقیبان قدرتمند در سامانه ی بهداشت و درمان ـ عدم اعتقاد به تشکل و نهاد های صنفی در بین مردم و مسئولین ـ مناسب نبودن زمان انتخابات ـ ضعف توان مالی نهاد های پرستاری و پرستاران ـ همراهی ناکافی وزارت متبوع برای برگزاری انتخاباتی پرشور ـ ناامیدی جامعه پرستاری از تغییرات همسو با خواسته های پرستاران در سامانه بهداشت - بی توجهی اندیشمندان و آکادمیسین های پرستاری به انتخابات و دلایل عدیده دیگر را می توان ذکر کرد.
نظام پرستاری نماد هویت حرفه است و اقتدار و اعتبار آن شاخص وضعیت و اعتبار حرفه در جامعه است و می تواند نقش به سزایی در بهبود جایگاه اجتماعی پرستاران و نیز خدماتی که در جهت ارتقای سلامتی جامعه ارائه می دهند داشته باشد. به رغم حرکت های مثبتی که نظام در دوره ی اول داشته است به نظر می رسد این اقدامات با مطالبات انباشته و متراکم جامعه پرستاری که خود نظام هم در افزایش آن ها نقش مهمی داشته است فاصله ی زیادی دارد و این شکاف باعث دلسردی و بی تفاوتی جامعه ی پرستاری شده و یا لااقل نظام پرستاری در جلب اعتماد آن ها برای نمایندگی و به ثمر رساندن این مطالبات ناموفق بوده است.
به هر حال نظام پرستاری نیازمند حرکتی در جهت اعتماد سازی است جامعه پرستاری از حرف و شعار خسته شده و بی تفاوتی را اختیار کرده است. انتخاب شدگان راهی سخت در پیش دارند از طرفی رای کم آن ها قدرت آن ها را در چانه زنی با نهادهای تصمیم گیر و بازی در معادلات قدرت کاهش داده است و از طرف دیگر مطالبات متراکم و فزاینده جامعه پرستاری فرصت برنامه ریزی را از ان ها سلب می کند
ان ها خواه ناخواه نماینده همه اقشار جامعه پرستاری محسوب می شوند. باید دست از بازی های معمول برای کسب محبوبیت بردارند و با ارتباط مستمر با جامعه پرستاری در جهت انسجام بخشی و هویت بخشی به ان حرکت کنند و برای براوردن مطالبات بنیادی جامعه پرستاری با داشتن فلسفه و راهبردهای خاص حرکت کنند.
در این میان دانشجویان دکتری و اندیشمندان پرستاری رسالتی بزرگ بر عهده دارند . آن ها چه بخواهند و چه نخواهند در درجه اول پرستار هستند و وضعیت پرستاری و جایگاه اجتماعی آن بر زندگی حرفه ای و موفقیت آن ها در آینده تاثیرگذار است. انکار این هویت نه تنها نقش الگو بودن آن ها را در مخاطره قرار می دهد بلکه نقش راهبری و پیشتازی آن ها در حرفه گرایی و توسعه ی دیسیپلین پرستاری را نیز زیر سوال می برد. اکنون زمان آن است که دانشجویان دکتری اندیشمندان و نخبگان پرستاری از لاکشان خارج شده و وارد گود شوند. امروز این حرکت بیش از پیش نیازمند پشتوانه نظری و علمی است . دیگر حرکت های عوام فریبانه و احساسی جواب نمی دهد . باید برای حل مشکلات برنامه ی راهبردی و عملیاتی داشت. باید برای اقدامات نظریه و الگو داشت. باید درد پرستاران را شنید و ان را از تریبون های جامعه و رسانه ها پخش کرد. باید به مشکلات جامعه پاسخ داد. باید به میان مردم رفت و از حقوق فراموش شده ان ها در سامانه ی بهداشت و درمان دفاع کرد. باید با همدلی و حمایت پرسنل بالینی شکاف بین دانشکده و بالین را ترمیم کرد و....
شاید این راهکارها راه برون رفت از بی تفاوتی جامعه نسبت به وضعیت پرستاری و نیز بی تفاوتی پرستاران نسبت به وضعیت خودشان باشند .
احمد رضا یزدان نیک
