آمد آمد با دلجوئی
گفتا با من
تنها منشین
برخیز و ببین
گلهای خندان صحرائی را
از صحرا دریاب این زیبائی را
با گوشه گرفتن
درمان نشود غم
برخیز و به پا کن
شوری تو به عالم
تو که عزلت گزیده ای
غم دنیا کشیده ای
ز طبیعت جه دیده ای تو
تو که غمگین نشسته ای
ز جهان دل گسسته ای
به چه مقصد رسیده ای تو
زین همه طراوت از چه رو نهان کنی
شکوه تا به کی ز جور این و آن کنی
دل غمین به گوشه ای چرا نشسته ای
جان من مگر تو عمر جاودان کنی
تا کی تو چنین باشی
عمری دل غمین باشی
تا کی باید باشی افسرده در بند دنیا
خندان رو شو چون گل تا بینی لبخند دنیا
