ای ماه عالم سوز من از من چرا رنجیده ای
ای شمع شب افروز من از من چرا رنجیده ای
یک شب تو را مهمان کنم تا جان و دل قربان کنم
جای تو در چشمان کنم از من چرا رنجیده ای
ای جان من جانان من بر من نگر سلطان من
یک شب بیا مهمان من از من چرا رنجیده ای
من عاشق زار توام ازجان وفادار توام
تا زنده ام یار توام از من چرا رنجیده ای
من عاشق دیوانه ام اندر جهان افسانه ام
تو شمع و من پروانه ام جانم چرا رنجیده ای
رنجیده ای رنجیده ای از من گنه شنیده ای
دائم گنه بخشیده ای جانم چرا رنجیده ای
بنگر ز عشقت چون شدم سرگشته و مجنون شدم
چون لاله دل پرخون شدم از من چرا رنجیده ای
گر من بمیرم از غمت خونم فتد بر گردنت
فردا بگیرد دامنت جانم چرا رنجیده ای
جانم چرا رنجیده ای عمرم چرا رنجیده ای
